Twijfels - Doubts - Doutes

[Donko Millo]

HARDLOPEN!
Het is zondagmorgen. Ik word vroeg wakker. Ik hoor een reden om niet te gaan hardlopen. Het regent. Ik heb namelijk de afspraak met mijzelf om elke zondagmorgen te gaan hardlopen.
Ik hoor dat mijn smoes om niet te gaan lopen afneemt. Het stopt met regenen.

Ik sleur me uit bed en bedenk welke smoezen ik kan verzinnen om niet te gaan. Voel ik pijntjes, voel ik me niet lekker? Nee, geen lichamelijke smoezen te verzinnen.
Maar nog steeds heb ik geen zin.

Ik trek mijn sportkleding aan en ga naar beneden. Drink een glas of twee water en prop een banaan naar binnen. Tjonge, tjonge wat heb ik een zin. Met moeite trek ik mijn schoenen aan.

Als ik buiten kom is het kil, er staat een harde wind en de regen stippelt. Ik kan me nu nog omdraaien. Vertwijfeld wandel ik 5 minuten naar het startpunt, de boom, mijn boom.
Wat doe ik mijzelf toch aan.

Tijdens de warming up naar het parcours doet alles pijn, enkels, kuiten, knieën etc.
Op mijn vertrouwde plekkie in het bos ga ik rekken strekken. Het lijkt wel of mijn spieren in de knoop zitten. Groep na groep rek ik op en voel de spanning wegvloeien.
Lekker!

Dan ga ik beginnen met het echte werk, 10 kilometer als het goed gaat en wat kilometertjes meer dus minimaal 1 uur hardlopen.
Als een jonge god loop ik de eerste minuten. Dat gevoel ben ik na de eerste klimmetjes al weer kwijt. En dan moet ik nog wat kilometers hoor!
Waar ben ik toch weer aan begonnen.

Ondertussen regent het regelmatig. Plassen ontwijken en uitkijken dat ik niet uitglijd.

Halverwege is het hard werken, nog maar de helft houd ik mezelf voor. Hou ik mezelf nu voor de gek? Dat is nog een pokke eind.

Evy bazelt van alles in mijn oren, hoe leuk hardlopen wel niet is, over drankjes, voeding, kleding en over veel meer. Zij en de muziek helpen mij mee om door te gaan!

Na driekwart van de route krijg ik echt medelijden met mezelf. Het is voor een goed doel: "Me, Myself and I". Ik hoef nog maar een klein stukkie. Kom op, joh!
En dan krijg ik de wind vol in mijn bakkes. Oh, is dit nu genieten?

Dan komt mijn grootste uitdaging in het parcours, de trappen. Onder aangekomen kijk ik omhoog en denk, daar gaan we weer! En ren kranig de trappen op.
Er is geen alternatief in het parcours dus ik zal wel moeten.
Boven kijk ik kort om en ook deze keer hebben de trappen me niet klein gekregen. Lekker Puh!
Goh, wat heb ik een lol. Ik hoef alleen nog maar naar huis te lopen. Nog maar een klimmetje en dan rustig uitlopen naar huis. O ja nog een klimmetje.

Ik zie de boom, mijn boom, mijn eindpunt en realiseer ik me dan pas dat ik er al ben.
Ik ga rustiger lopen en als ik ga wandelen protesteert mijn lichaam dat in het uur gewend is aan de cadans van het hardlopen.

Als ik thuis kom vraag ik mij af: "Ben ik nu moe en voldaan"?
Moe wel, maar dat laatste? Vertwijfeld vraag ik mij af waarom ik ben opgestaan en mezelf dit toch iedere keer weer aan doe.
Je voelt je zo lekker na het lopen zeggen anderen? Mmmmmmmmhhhhh nou?

Is hardlopen nu geweldig? Is hardlopen nu vervelend?
Voor mij ligt de waarheid ergens in het midden!

Tot volgende week.
Same time, same place, same doubts.

Ik ga in bad, dat heb ik wel verdiend!

[Hellothere]

Ik ga in bad, dat heb ik wel verdiend!

En alleen al daarvoor zou ik het al doen

[Dannieke]

Tja... De ene dag is de andere niet zullen we maar zeggen

[Moniquevkeulen]

Ahhhh ik heb wel medelijden met je.... Al was dat aan m'n gezicht niet te zien bij t lezen van dit stukje. [emoji4]
Dat je ondanks je twijfels en tegenzin toch doorgezet hebt moet je toch jezelf een schouderklopje voor geven hoor! Topper!!!!


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk